flag vizantioflag hellas

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.   twitter   facebook  

Οικογένεια Γαλλή

Gallis Konstantinos

Του Κωνσταντίνου Γαλλή

 

Οικογένεια Γαλλή Δανείζομαι τον τίτλο από το ομώνυμο πόνημα του Λεωνίδα Γαλλή, Βουλευτή Φθιώτιδας κατά την περίοδο τέλη δεκαετίας ΄50 αρχές ΄60 , από τη Λαμία,. Στο πόνημά του αυτό, που είχε την καλοσύνη να μου το στείλει και μάλιστα να ζητήσει τη γνώμη μου σχετικά με τις ρίζες μας και που τώρα κοσμεί τη βιβλιοθήκη μου, αναφέρει ότι όλοι οι Γαλλήδες πήραν το επίθετό τους από τους τρεις αδελφούς Γαλλή ( Αθανάσιο, Κωνσταντίνο και Ιωάννη) , από τη Φουρνά Ευρυτανίας, οι οποίοι κατά τον αγώνα του 1821 πούλησαν τα πρόβατά τους και τα χρήματα τα διέθεσαν στον αγώνα, μαζί δε με άλλους συντοπίτες τους εντάχθηκαν στους αγωνιστές υπό την αρχηγία του μεγαλύτερου αδελφού, Αθανάσιου Γαλλή, ο οποίος έλαβε μέρος και στην πρώτη Εθνική Συνέλευση.. Οι αδελφοί αυτοί αναφέρονται και στα γενικά αρχεία του Κράτους, κατέλαβαν δε υψηλά στρατιωτικά αξιώματα. Συγκεκριμένα ο Κώστας Γαλλής έφθασε στο βαθμό του Χιλίαρχου, με δικά του πιστοποιητικά δε αποκαταστάθηκαν πολλοί αγωνιστές του 1821. Μετά το τέλος του αγώνα η ομάδα του διαλύθηκε και επέστρεψαν στα χωριά τους. Τότε ο επικεφαλής καπετάνιος Αθανάσιος Γαλλής, απευθυνόμενος τους λέγει: Δεν έχω τίποτα να σας δώσω , πάρτε το όνομά μου. Πάντοτε κατά τον Λεωνίδα Γαλλή. Και κάπως έτσι γέμισαν τα ορεινά χωριά γύρω από το Καρπενήσι, Λαμία και Καρδίτσα με Γαλλήδες. Τώρα, όσον αφορά ,αν και η οικογένειά μας χρωστάει το επίθετό της σε αυτούς τους αδελφούς, κατά ομολογία του πατέρα μου σε ανύποπτο χρόνο πολύ πριν, ο παππούς του λέγονταν Γαλλής και ήταν σύγχρονος αυτών των αδελφών, χωρίς βέβαια να αποκλείεται και η περίπτωση συγγένειας.. Βρέθηκα κάποτε μαζί με το φίλο και κουμπάρο μου Γιάννη Αργύρη, από τα Πετρίλια της Αργιθέας, προσκυνητής στην Παναγία τη Σπηλιώτισσα και τυχαία ένας ντόπιος που διατηρούσε κατάστημα δίπλα στο Μοναστήρι, άκουσε το φίλο μου να με προσφωνεί με το επίθετό μου, κατά τη συνήθειά του. Και πλησιάζοντάς με μου λέγει. -Από πού είσαι πατριώτη;. =Από κάπου εδώ, την Ρεντίνα, ήταν ο παππούς μου. -Με αγκαλιάζει και χαρούμενος μου λέγει Κι εγώ Γαλλής είμαι και είμαι από ένα διπλανό χωριό ( μου διαφεύγει το όνομά του). - Μα εγώ είμαι Σαρακατσιάνος! - Τι σημασία έχει, κι εγώ κάποτε σαρακατσιάνος ήμουν, αλλά έγινα χωριάτης… Με την ομολογία αυτή δένει και μιαν άλλη γνωριμία μου, εκεί κατά τη δεκαετία του ΄90. Με επισκέπτεται μια μέρα στο γραφείο μου, στην Υπηρεσία, ένας Παπάς., άκουσα ότι λέγεστε Γαλλής και, αν επιτρέπεται, από πού είστε; -Ο Παππούς ήταν από τη Ρεντίνα. - Κοντοχωριανοί, δηλαδή. Ξέρετε κι εγώ Γαλλής λεγόμουν, αλλά επειδή έγινα Παπάς, έγινα Παπαγαλλής. Έχω ακόμη το τηλέφωνό του. Έπειτα και από αυτή τη γνωριμία πείστηκα ότι ο ισχυρισμός του Λεωνίδα Γαλλή ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.. Αλλά ας γυρίσουμε στην οικογένεια. Ο Παππούς μου Γεώργιος Γαλλής με σύζυγο την Παναγιώτα ή Πανάγιω Λιάγκα , ξακουστός τσέλιγκας στην περιοχή της Ευρυτανίας, πέθανε το 1941 σε ηλικία 92 ετών, δηλαδή ήταν γεννημένος το 1849 και ήταν γραμμένος στην Ρεντίνα Ευρυτανίας, όπως και ο Πατέρας μου Δημήτριος Γαλλής, γιος του, γεννημένος το 1897. Ο παππούς μου είχε πολλά αδέρφια και αδερφές. Πόσα; Ακριβώς δεν γνώριζε και ο Πατέρας μου.. Τα αδέρφια αυτά σκορπίστηκαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, που λένε. Μάλιστα ένας κατέληξε στην Τρίπολη, άλλος κατέβηκε στην περιοχή της Λαμίας , με τον οποίο και γνωριστήκαμε σε ένα αντάμωμα, όπως σε αντάμωμα γνωριστήκαμε και με τα αδέλφια του Λεωνίδα Γαλλή, Χαράλαμπο, πολιτικό μηχανικό και Κωνσταντίνο, υπάλληλο της Αγροτικής Τράπεζας, κάτοικοι τότε της Λαμίας. Ο Παππούς μου απέκτησε 8 παιδιά, 6 αγόρια και δύο κορίτσια. Και επιτρέψτε με να μνημονεύσω τα ονόματά τους: Ηλίας, διπλοπαντρεμένος ή επί το σωστό διπλονυμφευμένος, η δεύτερη γυναίκα του από τους Μαμαλαίους ( 8 παιδιά), Αθανάσιος, σκοτώθηκε στη Μικρά Ασία,, Ελένη, σύζυγος Ευαγγέλου Δήμου ( 4 παιδιά), Περικλής, σύζυγος Παρασκευής Κουτσουβλιά (2), Κλεοπάτρα-σύζυγος Κ. Καραθόδωρου ( 4 ). , Δημήτριος, σύζυγος Ελένης Γκαρέλη ( γονείς μου - 6 παιδιά, 3 και 3 ). Πέτρος σύζυγος Μαρίας Ζυγογιάννη ,(4 παιδιά), και Κωνσταντίνος, σύζυγος Αγγελικής Μπανιά( 3.) Δεν γνωρίζω επακριβώς τη διαδρομή του Παππού μου. Πάντως διατηρούσε δικό του τσελιγκάτο . Ξεκαλοκαίριαζε στη Ρεντίνα Ευρυτανίας και στα γύρω βουνά. Ως χειμαδιά χρησιμοποιούσε ένα κτήμα κοντά στον Αλμυρό Βόλου ( παλιά ονομασία Καρανταγλή).. Ακολούθως τον συναντούμε με το τσελιγκάτο του για ξεκαλοκαίριασμα στη Φτέρη Πιερίας, όπου και έγινε ο γάμος των γονιών μου κατά το 1924. Στο μεταξύ. για κάποια χρόνια εκεί κατά τη δεκαετία του ΄20 τον συναντάμε να ξεχειμωνιάζει με το τσελιγκάτο του στις λίμνες του Λαγκαδά ( Νυμφόπετρα ).. Ακολούθως εγκαταλείποντας τα χειμαδιά αυτά , αφήνει εκεί τον Κώστα Γαλλή, πρωτοξάδελφο του πατέρα μου, τον επονομαζόμενο γιατρό, παιδιά του οποίου ήταν οι Αθανάσιος, Ευθύμιος, Απόστολος και Ανδρέας, εγκατασταθέντες μονίμως στη Νυμφώπετρα Λαγκαδά. Στη συνέχεια εγκαταλείπει και τα καλοκαιριά, δηλαδή τη Φτέρη Πιερίας και περνάει στον Κοκκινοπλό Ολύμπου. Εν τω μεταξύ την αρχηγία στο τσελιγκάτο αναλαμβάνει ο μεγαλύτερος γιος του, Ηλίας, άνθρωπος πανέξυπνος και δραστήριος και με πολιτικές γνωριμίες. Κατά την παραμονή τους στον Κοκκινοπλό ο Ηλίας γίνεται πρόεδρος της Κοινότητας, που τότε αριθμούσε περίπου 800 οικογένειες μαζί με τους συνοικισμούς των Καλυβίων και του Λόφου ( παλιά Μπαρακάδες). Το γεγονός αυτό, δηλαδή της προεδρίας, το πλήρωσε με τη ζωή του, τον κυνήγησαν ανηλεώς οι αριστεροί,. όπως και τον μικρότερο αδελφό του Κωνσταντίνο. Ο πρώτος χάθηκε για πάντα χωρίς να μάθουμε ποτέ τι απέγινε, ο δεύτερος, ευτυχώς, τους ξέφυγε, αλλά η ζωή του σημαδεύτηκε βαθιά από τον ανηλεή ξυλοδαρμό, που όμως χάρη στην τολμηρότητά του και στη γερή του κράση κατόρθωσε να τους ξεφύγει και να επιζήσει. Το τσελιγκάτο του Ηλία Γαλλή, που απαρτίζονταν κυρίως από την οικογένεια του παππού μου , δηλαδή τα αδέλφια του , εγκαταλείπει τα χειμαδιά στον Αλμυρό και περνάει στην Ελασσόνα και συγκεκριμένα στα γύρω υψώματα. Κατά τη διάρκεια του εμφύλιου ΄φεύγει από τον Κοκκινοπλό από το φόβο των αριστερών ανταρτών, είχε γίνει στόχος και διώκονταν ανηλεώς, και για κάποια χρόνια ξεκαλοκαιριάζει κι αυτό το τσελιγκάτο στα Τσεκούρια Βερμίου, έχοντας τα κονάκια τους δυτικά των Τσεκουριών, ακριβώς στη βάση του υψώματος πάνω από τα κονάκια του τσελιγκάτου Γκαρέλη, αλλά από τη δυτική πλευρά και θα λεγα περίπου στο ίδιο επίπεδο. Στην ουσία προσκολλάται στο τσελιγκάτο του μπάρμπα μου Γ.Γκαρέλη και ένα μέρος του μας ακολουθεί και στα χειμαδιά και στο Βίτσι το 1946. Κυνηγήθηκε τόσο πολύ που κατά κάποιο τρόπο σκορπίστηκε. Ξαναενώθηκε μερικώς μετά τη λήξη του εμφύλιου πόλεμου κι αυτό για λίγο., πριν διαλυθεί για πάντα.

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΜΟΥ: Απόκτησαν έξι παιδιά, τρία αγόρια ( Αθανάσιο 1925 γεννημένο στον Αλμυρό, Κωνσταντίνο1935 Κλειδί Ημαθίας, Γεώργιο 1939 Κλειδί Ημαθιάς ) και τρία κορίτσια ( Παναγιώτα 1928 Κοκκινοπλός, Μαργαρίτα 1931 Κοκκινοπλός, Ολυμπία 1933 Κλειδί Ημαθίας), δηλαδή τρεις στη Θεσσαλία, τρεις στη Μακεδονία μας. Εκεί κατά το 1932 εγκαταλείπουν το τσελιγκάτο των Γαλλαίων και προσκολλώνται στο τσελιγκάτο του Γιάννου Γκαρέλη, αδελφού του πατέρα της μάνας μου, που τότε ξεχείμαζαν στο Κλειδί Ημαθίας και τα καλοκαίρια έβγαιναν στα Τσεκούρια Βερμίου. Το τσελιγκάτο των Γκαρελαίων κατείχε δύο μεγάλα κτήματα πολλών χιλιάδων στρεμμάτων το καθένα: ένα στον Πέτρινο Καρδίτσας και ένα στο Κλειδί Ημαθίας. Στο κτήμα του Κλειδίου, που ήταν χωρισμένο σε 24 ίσα μερίδια , ένα μερίδιο περίπου 300 στρεμμάτων κατείχαν και οι Γονείς μου, κάτι που του έδωσε το δικαίωμα να γίνει σμίκτης , έτσι λεγόταν όσοι συμμετείχαν στο κεφάλαιο του τσελιγκάτου με έγγειο ιδιοκτησία ( γη ) και κινητό κεφάλαιο ( πρόβατα ) και φυσικά εργασία.. Το καλοκαίρι του 1940 ο Γεώργιος Γκαρέλης , μεγαλομέτοχος και στα δύο κτήματα έρχεται σε συμφωνία με τους άλλους συγγενείς του και μοιράζουν τα κτήματα. Αυτό του Κλειδίου το κρατούν οι Γιάννος και Κώστας Γκαρέλης και ο ίδιος παίρνει το κτήμα του Πέτρινου, εκτάσεως 3500 στρεμμάτων, αλλά βάζει τον όρο να τον ακολουθήσει και ο Μήτσιος Γαλλής, πατέρας μου ,και να ανταλλάξει το μερίδιό του με ίσης αξίας κτήμα στον Πέτρινο, ιδρύοντας νέο τσελιγκάτο με τσέλιγκα τον ίδιο, δηλαδή τον αείμνηστο θείο μου Γεώργιο Γκαρέλη . Ακολούθως εγκαταλείπουν οριστικά το Κλειδί Ημαθίας, γενόμενοι από τη μια στιγμή στην άλλη από Μακεδόνες - Θεσσαλοί., αλλά συνεχίζουν τα καλοκαίρια να βγαίνουν στα Τσεκούρια Βερμίου μέχρι το 1945, οπότε το εγκαταλείπουν οριστικά. Το 1946 επιλέγουν για ξεκαλοκαιριό το Βίτσι για περισσότερη ασφάλεια, οποία αφέλεια!. Ήταν η χειρότερη επιλογή που μπορούσαν να κάνουν, το Βίτσι τότε ήταν η καρδιά του αντάρτικου, αφού το Φθινόπωρο για να επιστρέψουν στα χειμαδιά, αναγκάσθηκαν, μαζί με άλλα τσελιγκάτα, να ναυλώσουν καράβι στη Θεσσαλονίκη και μέσω Βόλου να φθάσουν στον προορισμό τους. Και αυτό γιατί ο ορεινός όγκος των Χασίων και των γύρω βουνών ήταν κατάμεστος ανταρτών και ο φόβος αξεπέραστος, , είχε φωλιάσει στις καρδιές όλων. Το ταξίδι αυτό με το βαπόρι, καθώς και η πόλη της Θεσσαλονίκης έμειναν χαραγμένα στη μνήμη μου. Για πρώτη φορά είδα θάλασσα. Με εντυπωσίασε αφάνταστα. Τόσο νερό συγκεντρωμένο σε ένα μέρος δεν το χωρούσε το μυαλό μου: Άσε η πόλη της Θεσσαλονίκης φάνταζε στα μάτια μου τεράστια, τι θεόρατα σπίτια ήταν εκείνα! Γιατί τόσο μεγάλα! Πού να γνωρίζω ότι σε λίγα χρόνια θα επέστρεφα στην πόλη αυτή για να συνεχίσω τα γράμματά μου! Τα χρόνια που ακολούθησαν 1947,1948 και 1949 μένουμε στο κάμπο. Πότε στο Ζάππειο Λάρισας, πότε στον Αμπελώνα Καρδίτσας και στην Ιτέα Καρδίτσας. Το γεγονός αυτό στάθηκε καθοριστικό για μένα διότι μπόρεσα να πάω στο Γυμνάσιο της Καρδίτσας, οι εισαγωγικές εξετάσεις στο οποίο γινότανε αρχές Σεπτεμβρίου, εποχή κατά την οποία υπό κανονικές συνθήκες θα βρισκόμασταν στο Βέρμιο. Και άντε από εκεί να φύγεις για Καρδίτσα, να μπει η οικογένεια σε περιπέτεια, σε εποχή που τα συγκοινωνιακά μέσα βρισκόταν στα σπάργανα. Εδώ λειτούργησε στο πρόσωπό μου η παροιμία «κάθε εμπόδιο για καλό». Μετά τη λήξη του πολέμου, το καλοκαίρι του 1950 ξεκαλοκαιριάζουμε στον ανατολικό Όλυμπο, Καρυές Ελασσόνας. Η χρονιά αυτή ήταν και η τελευταία στο τσελιγκάτο. Χωρίσαμε με το μπάρμπα μου αγαπημένα και βελούδινα, που λένε .Η μοιρασιά που έκαναν τότε στο κτήμα ήταν χωρίς μετρήματα και αποτυπώσεις, με το μάτι, που λένε ,και η μοιρασιά αυτή έμεινε για πάντα! Και τελειώνοντας να αποτίσω εδώ στη μνήμη τους τον απέραντο σεβασμό και αγάπη μου για τους αυτούς άντρες, τον πατέρα μου και τον μπάρμπα μου. ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ τους. Ήταν και δύο ακέραιοι χαρακτήρες, δίκαιοι, φιλάνθρωποι, λεβέντες. Θυμάμαι το 1941 με την πείνα μοίρασαν χιλιάδες οκάδες κριθάρι, γάλα και τυρί σε κάθε ανάγκη, και με την χειρονομία τους αυτή κέρδισαν την εκτίμηση και το σεβασμό των συνανθρώπων των συνανθρώπων τους.. Έκτοτε ακολουθήσαμε μοναχική πορεία, επιστρέφοντας στα λημέρια του παππού μου , στο Κοκκινοπλό Ελασσόνας , εκεί δε κατά το 1967 πουλήθηκαν και τα πρόβατα και κατά κάποιο τρόπο χάσαμε και τις παραδόσεις μας ή, αν δεν τις χάσαμε ακόμη, νομοτελειακά εκεί θα καταλήξουμε. Τα πάντα ρει και ουδέν μένει.. Πολύγυρος Χαλκιδικής, Σεπτέμβριος 2018 Κωνσταντίνος Δημητρίου Γαλλής..

sarakatsanos1 

radio1

Untitled-21

 

Καιρός

Θεσσαλονίκη Αθήνα Περτούλι Κωνσταντινούπολη