Του Κωνσταντίνου Γαλλή

Άνθρωπος που αποκόπτεται από τις ρίζες του, τις παραδόσεις του, την ιστορία του δεν γνωρίζει από πού έρχεται και πού πάει, βαδίζει στα τυφλά και σίγουρα το μέλλον του δεν διαγράφεται με τους καλύτερους οιωνούς. 
Οι ρίζες κρατάνε τα δέντρα όρθια και τους ανθρώπους στην επιφάνεια. Έκοψες τις ρίζες σου είσαι καταδικασμένος στην αφάνεια, στην ανωνυμία, ένα νούμερο θα καταντήσεις σε κάποια πολυκατοικία και θα είσαι γνωστός μόνο από τον θυρωρό.
Δέντρο χωρίς ρίζες δεν έχει ζωή, γρήγορα θα μαραθεί και θα πέσει. Οι ρίζες του είναι αυτές που το στηρίζουν, που το τροφοδοτούν με τα απαραίτητα ανόργανα στοιχεία, με ιχνοστοιχεία και νερό. Ο συνολικός όγκος του ριζικού συστήματος συναγωνίζεται σε μέγεθος τον όγκο του φυλλώματος μαζί με τον κορμό και τα κλαριά. Όλα σε αρμονία στη φύση, τίποτα τυχαίο. Και επιτρέψτε μου να αναφερθώ λίγο εκτενέστερα σε αυτό που λέμε αρμονία στη φύση, μεγαλείο της φύσης. Ο συνολικός αριθμός των στοιχείων ανέρχεται περίπου σε 120, αν και ανακαλύπτονται ακόμη. Παραδείγματος χάριν το διοξείδιο του άνθρακα στον ατμοσφαιρικό αέρα απαντάται σε πολύ μικρή αναλογία, είναι όμως αυτό που επιτρέπει στα φυτά να συνθέσουν όλες τις οργανικές ουσίες που καταναλώνουμε, τόσο εμείς όσο υπόλοιπα ζώα, τα οποία στη συνέχεια παράγουν και όλα τα λευκώματα που καταναλίσκουμε. Και ενώ το διοξείδιο του άνθρακα στην ανάλογη ποσότητα αποτελεί ουσιώδη παράγοντα της ζωής, σε μεγαλύτερη ποσότητα καθίσταται επικίνδυνο και ανατρέπει την ισορροπία, με συνέπεια να επέρχεται αυτό που λέμε κλιματική αλλαγή. Από εδώ απορρέουν και οι ευθύνες της Παγκόσμιας Ηγεσίας για την τήρηση του μέτρου. Αλλά βλέπετε στην Παγκόσμια Ηγεσία, σήμερα τουλάχιστον, η επικρατέστερη δύναμη, αυτή των ΗΠΑ, κυριαρχείται από το δόγμα «πρώτα η Αμερική», αγνοώντας ότι οι συνέπειες θα είναι καθολικές και οι πλημμύρες, τυφώνες κλπ θα πλήξουν όλους ανεξαιρέτως. 
Αλλά και στους ανθρώπους κάτι ανάλογο συμβαίνει. Έχει και ο άνθρωπος τις ρίζες του και εντοπίζονται στον τόπο που γεννήθηκε και ανδρώθηκε. Αγαπάμε τον τόπο μας, αυτόν που λέμε ιδιαίτερη πατρίδα, με ξεχωριστή προτίμηση και αγάπη. Εκεί γαληνεύουμε, από εκεί παίρνουμε δύναμη για να συνεχίσουμε, είναι η μάνα και τροφός της ζωής. Αλίμονο στον άνθρωπο που θα του στερήσουν τον τόπο του. Είναι σαν να βρίσκεται σε διαρκή εξορία. Εξ άλλου και η σκληρή πρακτική της εξορίας εκεί κατατείνει. Στέρησες από τον άνθρωπο την ιδιαίτερη πατρίδα του, τον καταδικάζεις σε διαρκή μαρασμό. Όσο και αν λέμε θα φύγω από αυτόν τον τόπο, θα ξενιτευτώ, θα πάω να ζήσω σαν άνθρωπος, έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή, που απόμαχος ποια, νοσταλγείς το χωριουδάκι σου, το πατρικό σπιτάκι σου, τους παιδικούς σου φίλους, την Εκκλησιά σου εκεί που άναψες το πρώτο κεράκι της ζωής σου, και τότε σε κυριεύει η νοσταλγία και γυρίζεις πίσω. Και, αν κατά τη διάρκεια του ξενιτεμού όλα αυτά τα χρόνια μερίμνησες να έχεις επαφή με τον τόπο σου και συντηρείς την πατρική γωνιά, έχει καλώς, διότι στο γυρισμό θα βρεις κάτι να ακουμπήσεις, να σταθείς και ανθρώπους που δεν σε ξέχασαν. Αν παρά ταύτα όλα αυτά τα χρόνια στην ξενιτιά είχες ρίξει αυτό που λέμε μαύρη πέτρα, τότε μάλλον περιφρόνηση και αδιαφορία θα συναντήσεις, δεν θα είσαι ο χωριανός, ξένος ήσουν και ξένος θα μείνεις. Θυμάμαι μια περίπτωση από τον Κοκκινοπλό Ελασσόνας, όταν ένας ξενιτεμένος στην Αμερική γύρισε στα γεράματά του στο χωριό του χωρίς όλα αυτά τα χρόνια να δώσει σημάδια ζωής, οι συγχωριανοί του τον αντιμετώπισαν με μια ψυχράδα έκδηλη, τόσο που και κατά την προσφώνηση Αμερικάνο τον αποκαλούσαν και, αν δεν κάνω λάθος, μάλλον τον αποφεύγανε .
Τι τα θέλετε ο άνθρωπος δεν πρέπει να κόβει τις ρίζες τους, τις έκοψε; θα μαραθεί και θα πέσει σαν το δέντρο που του κόβεις τις ρίζες. Και θα μείνει ξένος μέσα σε ξένους και όπου να πάει ξένος, όπως λέγει και ένα πολύ όμορφο τραγουδάκι. 
Οι ρίζες σε τρέφουν, δίνουν νόημα στη ζωή σου, συντηρούνε τη νοσταλγία σου και αυξάνουν την επιθυμία σου να προσφέρεις κι εσύ το κάτι τις σου έστω και ελάχιστο, γιατί αυτό το ελάχιστο θα δώσει νόημα στη ζωή σου.

Οι ρίζες μας
Άνθρωπος που αποκόπτεται από τις ρίζες του, τις παραδόσεις του, την ιστορία του δεν γνωρίζει από πού έρχεται και πού πάει, βαδίζει στα τυφλά και σίγουρα το μέλλον του δεν διαγράφεται με τους καλύτερους οιωνούς. 
Οι ρίζες κρατάνε τα δέντρα όρθια και τους ανθρώπους στην επιφάνεια. Έκοψες τις ρίζες σου είσαι καταδικασμένος στην αφάνεια, στην ανωνυμία, ένα νούμερο θα καταντήσεις σε κάποια πολυκατοικία και θα είσαι γνωστός μόνο από τον θυρωρό.
Δέντρο χωρίς ρίζες δεν έχει ζωή, γρήγορα θα μαραθεί και θα πέσει. Οι ρίζες του είναι αυτές που το στηρίζουν, που το τροφοδοτούν με τα απαραίτητα ανόργανα στοιχεία, με ιχνοστοιχεία και νερό. Ο συνολικός όγκος του ριζικού συστήματος συναγωνίζεται σε μέγεθος τον όγκο του φυλλώματος μαζί με τον κορμό και τα κλαριά. Όλα σε αρμονία στη φύση, τίποτα τυχαίο. Και επιτρέψτε μου να αναφερθώ λίγο εκτενέστερα σε αυτό που λέμε αρμονία στη φύση, μεγαλείο της φύσης. Ο συνολικός αριθμός των στοιχείων ανέρχεται περίπου σε 120, αν και ανακαλύπτονται ακόμη. Παραδείγματος χάριν το διοξείδιο του άνθρακα στον ατμοσφαιρικό αέρα απαντάται σε πολύ μικρή αναλογία, είναι όμως αυτό που επιτρέπει στα φυτά να συνθέσουν όλες τις οργανικές ουσίες που καταναλώνουμε, τόσο εμείς όσο υπόλοιπα ζώα, τα οποία στη συνέχεια παράγουν και όλα τα λευκώματα που καταναλίσκουμε. Και ενώ το διοξείδιο του άνθρακα στην ανάλογη ποσότητα αποτελεί ουσιώδη παράγοντα της ζωής, σε μεγαλύτερη ποσότητα καθίσταται επικίνδυνο και ανατρέπει την ισορροπία, με συνέπεια να επέρχεται αυτό που λέμε κλιματική αλλαγή. Από εδώ απορρέουν και οι ευθύνες της Παγκόσμιας Ηγεσίας για την τήρηση του μέτρου. Αλλά βλέπετε στην Παγκόσμια Ηγεσία, σήμερα τουλάχιστον, η επικρατέστερη δύναμη, αυτή των ΗΠΑ, κυριαρχείται από το δόγμα «πρώτα η Αμερική», αγνοώντας ότι οι συνέπειες θα είναι καθολικές και οι πλημμύρες, τυφώνες κλπ θα πλήξουν όλους ανεξαιρέτως. 
Αλλά και στους ανθρώπους κάτι ανάλογο συμβαίνει. Έχει και ο άνθρωπος τις ρίζες του και εντοπίζονται στον τόπο που γεννήθηκε και ανδρώθηκε. Αγαπάμε τον τόπο μας, αυτόν που λέμε ιδιαίτερη πατρίδα, με ξεχωριστή προτίμηση και αγάπη. Εκεί γαληνεύουμε, από εκεί παίρνουμε δύναμη για να συνεχίσουμε, είναι η μάνα και τροφός της ζωής. Αλίμονο στον άνθρωπο που θα του στερήσουν τον τόπο του. Είναι σαν να βρίσκεται σε διαρκή εξορία. Εξ άλλου και η σκληρή πρακτική της εξορίας εκεί κατατείνει. Στέρησες από τον άνθρωπο την ιδιαίτερη πατρίδα του, τον καταδικάζεις σε διαρκή μαρασμό. Όσο και αν λέμε θα φύγω από αυτόν τον τόπο, θα ξενιτευτώ, θα πάω να ζήσω σαν άνθρωπος, έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή, που απόμαχος ποια, νοσταλγείς το χωριουδάκι σου, το πατρικό σπιτάκι σου, τους παιδικούς σου φίλους, την Εκκλησιά σου εκεί που άναψες το πρώτο κεράκι της ζωής σου, και τότε σε κυριεύει η νοσταλγία και γυρίζεις πίσω. Και, αν κατά τη διάρκεια του ξενιτεμού όλα αυτά τα χρόνια μερίμνησες να έχεις επαφή με τον τόπο σου και συντηρείς την πατρική γωνιά, έχει καλώς, διότι στο γυρισμό θα βρεις κάτι να ακουμπήσεις, να σταθείς και ανθρώπους που δεν σε ξέχασαν. Αν παρά ταύτα όλα αυτά τα χρόνια στην ξενιτιά είχες ρίξει αυτό που λέμε μαύρη πέτρα, τότε μάλλον περιφρόνηση και αδιαφορία θα συναντήσεις, δεν θα είσαι ο χωριανός, ξένος ήσουν και ξένος θα μείνεις. Θυμάμαι μια περίπτωση από τον Κοκκινοπλό Ελασσόνας, όταν ένας ξενιτεμένος στην Αμερική γύρισε στα γεράματά του στο χωριό του χωρίς όλα αυτά τα χρόνια να δώσει σημάδια ζωής, οι συγχωριανοί του τον αντιμετώπισαν με μια αποστροφή έκδηλη, τόσο που και κατά την προσφώνηση Αμερικάνο τον αποκαλούσαν και, αν δεν κάνω λάθος, μάλλον τον αποφεύγανε .
Τι τα θέλετε ο άνθρωπος δεν πρέπει να κόβει τις ρίζες τους, τις έκοψε; θα μαραθεί και θα πέσει σαν το δέντρο που του κόβεις τις ρίζες. Και θα μείνει ξένος μέσα σε ξένους και όπου να πάει ξένος, όπως λέγει και ένα πολύ όμορφο τραγουδάκι. 
Οι ρίζες σε τρέφουν, δίνουν νόημα στη ζωή σου, συντηρούν τη νοσταλγία σου και αυξάνουν την επιθυμία σου να προσφέρεις κι εσύ το κάτι τις σου έστω και ελάχιστο, γιατί αυτό το ελάχιστο θα δώσει νόημα στη ζωή σου.