Οφείλουμε, έχουμε ιερή υποχρέωση να μνημονεύσουμε, να θυμηθούμε, να τιμήσουμε, όλους εκείνους, επώνυμους και ανώνυμους, που κράτησαν τα "καντήλι" του Ελληνισμού αναμμένο, με το παράδειγμα τους και την θυσία τους κατά την πτώση της Βασιλεύουσας, της Κωνσταντινούπολης . 
Πέρασαν 566 χρονιά από την αποφράδα εκείνη ημέρα της 29ης Μαΐου 1453.
Την ημέρα που ακούστηκε το "Εάλω η Πόλις" και η Βασιλεύουσα, η "Πόλη των Αγίων".
Η "Θεοσκέπαστη" η "Πόλη του Ελληνισμού και της Χριστιανοσύνης", έπεσε στα χέρια των Οθωμανών.
Η 29η Μαΐου δεν είναι μόνο μια αποφράδα μέρα του Ελληνισμού. Είναι μια ημερομηνία σταθμός για την Παγκόσμια Ιστορία, που είχε σοβαρότατες δυσμενείς συνέπειες τόσο για τον Ελληνισμό, οι οποίες συνεχίζονται μέχρι και σήμερα , όσο και για την Ευρώπη. 
Ας κρατήσουμε άσβεστη τη μνήμη του τελευταίου Αυτοκράτορα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και ας θυμηθούμε τα γενεά και διαχρονικά λόγια του στον Πορθητή, "Το δε την πόλιν σοι δούναι, ουτ' εμον έστιν ουτ' άλλου των κατοικούντων εν αυτή.
Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθάνουμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών".
Και ας ευχηθούμε να βρεθούν και σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς για την Πατρίδα, νέοι "Παλαιολόγοι", ώστε η χώρα μας να αποκτήσει την χαμένη εθνική τιμή και αξιοπρέπεια.
Η θυσία του Παλαιολόγου ας αποτελέσει παράδειγμα, φωτεινό φάρο για τους σημερινούς κρατούντες.

Τους τελευταίους δύο αιώνες, το Βυζάντιο ήταν αποδυναμωμένο. Η Άλωση του 1204 από τους Σταυροφόρους και έπειτα, μετά την επανάκτησή της το 1261, οι πολιτικές και θρησκευτικές έριδες, η αδυναμία βοήθειας από την Δύση, η άσχημη οικονομική κατάσταση και η φυγή ανθρώπινου δυναμικού, οδήγησαν στη σταδιακή εξασθένηση. Σταδιακά το Βυζάντιο κυκλώθηκε εδαφικά από τους Οθωμανούς, ειδικά μετά την κατάληψη της Καλλίπολης το 1354, ενώ το 1373 έγινε φόρου υποτελής στον Οθωμανό σουλτάνο. Έτσι, η Άλωση της Πόλης ήταν το φυσικό αποτέλεσμα της αδιάκοπης επέκτασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αν και γίνεται ιδιαίτερη μνεία στον ηρωισμό των πολιορκημένων και ιδιαίτερα του Αυτοκράτορα.

Για τους Σαρακατσάνους η Κωνσταντινούπολη είχε ιδιαίτερη σημασία, όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό από την ιδιαίτερη παράδοση τους. Άλλωστε, δύο ήταν οι περιοχές με ιδιαίτερη σημασία γι' αυτούς, η Κωνσταντινούπολη και τα Άγραφα. Την Κωνσταντινούπολη οι Σαρακατσαναίοι τη θεωρούσαν ως πρωτεύουσα του Ελληνισμού και της Ορθόδοξης πίστης. Γι' αυτό, μέσα από την παράδοση τους καθρεφτίζεται το πένθος για την Άλωση της και ο διακαής πόθος τους για την απελευθέρωσή της. Ο πόθος αυτός με το πέρασμα των χρόνων και των γενεών πήρε τη μορφή μύθων που αναφέρονταν στην Άλωση και έτσι διασώθηκε. Αυτή ήταν και η βάση για την αντίδραση των Σαρακατσαναίων έναντι του Τουρκικού ζυγού.

Υπάρχουν πολλά χαρακτηριστικά στη σαρακατσάνικη παράδοση που υποδεικνύουν την ιδιαίτερη σχέση των Σαρακατσαναίων με την Κωνσταντινούπολη. Αρχικά, ένα από τα κυρίαρχα σύμβολα της λαϊκής τους τέχνης ήταν ο δικέφαλος αετός σε κάποια υφαντά. Επίσης, την Τρίτη την θεωρούσαν ως καταραμένη μέρα και γι' αυτό απέφευγαν να κάνουν το οτιδήποτε. Στα κοπάδια τους υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός μαύρων (λάϊων) προβάτων, ως ένδειξη πένθους. Ενώ, πολλά είναι και τα σαρακατσάνικα τραγούδια που αναφέρονται στην Άλωση της «θεοφύλακτου Πόλεως», με αντιπροσωπευτικότερο όλων το

«Φόντα εθεμελίωναν οι Αρχάγγελοι την Πόλη».