Του Κωνσταντίνου Γαλλή

Λαμπερό βουνό, περήφανο, ,λάμπει (ΟΛΥΜΠΟΣ). Δικαιολογεί απόλυτα το όνομά του.. Κακοτράχαλο, αφιλόξενο , αλλά, αν βρεθείς κοντά του, σε τραβάει και θέλεις να το κατακτήσεις, . Θέλεις η ιστορία του, θέλεις η άγρια ομορφιά του, το γεγονός ότι τόσο ο ΄Ομηρος όσο και ο Ησίοδος αυτό διάλεξαν ως κατοικία των θεών των αρχαίων Ελλήνων ( δωδεκάθεο), έγινε παγκόσμια γνωστό και εκατοντάδες ή χιλιάδες συρρέουν κάθε χρόνο με λαχτάρα να το κατακτήσουν, να γευθούν από την αίγλη του και να θαυμάσουν την άγρια ομορφιά του! 
Για να φθάσεις στην κορυφή του έχεις να διαλέξεις μεταξύ δύο μονοπατιών, ένα που ξεκινάει από το Λιτόχωρο, που είναι και το ποιο κακοτράχαλο και το προτιμούν οι ορειβάτες και ένα από τον Κοκκινοπλό , το οποίο είναι βατό και είναι γνωστό ως 4Ε μεταξύ των ορειβατών όλου του κόσμου . ΄Όπιο και αν διαλέξεις χρειάζεται προσοχή και σεβασμό στην ιστορία του βουνού. Ξακουστοί ορειβάτες πλήρωσαν με τη ζωή τους την αποκοτιά τους να το αψηφήσουν. Εδώ κάθε βήμα πρέπει να είναι προσεκτικό, δεν φεύγει το ποδάρι. Ωστόσο και τα δύο μονοπάτια συναντώνται 100-150 μέτρα λίγο πριν τον τελικό προορισμό, που είναι η κατάκτηση της κορυφής, δηλαδή ο Μύτικας. Το τμήμα αυτό είναι και τα ποιο δύσκολα της διαδρομής. Το μονοπάτι είναι στενό και στο μέσο του βράχου και δεν επιτρέπει την αλλαγή των ποδιών. Το διέρχεσαι πάντα με το ένα πόδι να προηγείται το άλλο να ακολουθεί και το πρόσωπο προς το βράχο για την αποφυγή ιλίγγου, άσε που όλη η ομάδα κινείται σε επαφή, ώστε , αν κάποιος καταληφθεί από ίλιγγο, αμέσως ο προηγούμενος και ο επόμενος να τον συγκρατήσουν .΄Όλη αυτή η αγωνία και κόπωση, μόλις πατήσεις το πόδι σου στην κορυφή, δηλαδή τον Μύτικα, ξεχνιούνται..Η έκταση της κορυφής δεν ξεπερνά τα 30-40 τετραγωνικά. Είναι ένας βράχος κάθετος με ένα σημείο πρόσβασης. Στην άκρη του δεν μπορε3ίς να πλησιάσεις τόσο από τα ανοδικά ρεύματα όσο και από τον κίνδυνο του ιλίγγου. ΄Όταν ανεβήκαμε το 1956 με την παρέα μου βρήκαμε μόνο μια σιδερένια σημαία και σε ένα σημείο χαραγμένο το υψόμετρο: 2917 μέτρα. ΄Ήταν πρωί πριν την ανατολή του Ηλίου, η θέα μαγευτική, έβλεπες μέχρι τα βάθη της Μικράς Ασίας, το κρύο τσουχτερό, τουρτουρίζαμε ώσπου άρχισε να βγαίνει ο ΄Ήλιος, στην αρχή κατακόκκινος και τεράστιος, σιγά σιγά άρχισε να ασπρίζει και οι ηλιακτίνες να μας θερμαίνουν και πλέον να αποστρέφουμε τα μάτια μας. Δεν θα ξεχάσω αυτή την ανάβαση, πρωτόγνωρη εμπειρία και μοναδική.
Τον τόπο αυτό διάλεξε ο μακαρίτης ο Πατέρας μου να ξεκαλοκαιριάζουμε τα πρόβατα μετά τον αποχωρισμό από το τσελιγκάτο το 1950. Και τον διάλεξε γιατί εκεί ξεκαλοκαίριαζε το τσελιγκάτο του πατέρα του (δικού μου παππού) Εκεί πλέον αφήσαμε το κονάκι, φκιάσαμε σπίτι στο χωριό, Κοκκινοπλός λέγεται και βρίσκεται στη δυτική πλευρά του Ολύμπου, στο μέρος που ο ΄Ολυμπος ακουμπάει τα Πιέρια. .
Εκεί σε αυτόν τον τόπο γύρισα το 1956 να περάσω το καλοκαίρι.. Τα πρόβατα ο πατέρας μου και τα αδέλφια μου με ένα τσοπάνο τα είχαν ψηλά στον ΄Ολυμπο σε υψόμετρο 2500 μέτρων, μια περιοχή που λέγεται ισιώματα, που όμως κάθε άλλο παρά ισιώματα είναι. Η περιοχή αυτή είναι αλπική, δηλαδή βρίσκεται πάνω από τα δάση. Δένδρα και θάμνοι εκεί δεν υπάρχουν. Μόνο ποώδη βλάστηση, δηλαδή χορτάρια. Φύεται ωστόσο ένα είδος κέδρου έρποντα πάνω στη γη, το οποίο αποτελεί τη μόνη καύσιμη ύλη και μάλιστα πολλή καλή. Πιάνεις την κορυφή και την ρίζα τη βρίσκεις σε απόσταση πολλών μέτρων.
Εκεί πέρασα κάμποσο καιρό βοηθώντας τους δικούς μου, περισσότερο δε τον πατέρα μου στην τυροκόμηση του γάλακτος. Τις πρώτες μέρες τα πράγματα κυλούσαν ομαλά .΄Έλα όμως που ο ήλιος εκεί είναι καυτερός και προκαλεί εγκαύματα. Και μου το έλεγε ο πατέρας μου, φυλάξου, θα σκάσουν τα χείλια σου και θα γίνεις σαν λυκοφαγωμένος. Που εγώ , ώσπου πήρα ένα καλό μάθημα. Και για αρκετές ημέρες γύριζα αλειμμένος με κρέμα από το γάλα και με κυνηγούσαν οι μύγες.
Οι μέρες στα ισιώματα είναι ζεστές, οι νύχτες κρύες και η φωτιά απαραίτητη. Την ημέρα τα πρόβατα στάλιζαν στο τσαρδάκι απαραίτητα, τόσο έκαιγε ο ήλιος...
Ο καιρός ευμετάβλητος. Την λιακάδα σε ελάχιστο χρόνο τη διαδέχονταν βροχή. Θυμάμαι ένα απόγευμα, καθόμασταν στη καλύβα με τον πατέρα μου και ασχολούμασταν με το μάζεμα του τυριού. Οι κορφές του βουνού άρχισαν να βγάζουν σύννεφα : Κώστα, τρέξε και βοήθησε τον Μανάκο ( έτσι λέγανε τον τσοπάνο μας ) να φέρετε τα πρόβατα στο τσαρδάκι, θα βρέξει και ίσως ρίξει και χαλάζι.. Δεν προλάβαμε να τα φέρουμε καλά καλά και αρχίζει να βρέχει και σε λίγο να και το χαλάζι. ΄Έριξε τόσο χαλάζι, που σκέπασε τα πάντα, δεν έβλεπες τίποτα άλλο από ένα άσπρο χαλί 30-50 εκατοστών. 
Ο αδελφός μου ο μεγάλος είχε πάει στο χωριό να φέρει ψωμί και ο καιρός τον βρήκε στο δρόμο. Είχε κατεβεί από το μουλάρι, έβγαλε το σακάκι του και το έβαλε στην κλίτσα εν είδη ομπρέλας για να προφυλάξει το κεφάλι του.. 
Τότε οι γυναίκες ζύμωναν γύρω στις 15 οκάδες αλεύρι την εβδομάδα , περίπου 20 καρβέλια Και καταναλώνονταν, η οικογένειά μου αριθμούσε 8 ψυχές..
Ο μικρότερος αδελφός μου φύλαγε τα ζυγούρια με τα στέρφα και κατά τη στιγμή της χαλαζόπτωσης βρισκόταν σε μια γνωστή κεραυνόπληκτη περιοχή γνωστή με το όνομα ενός τσοπάνου που έχασε εκεί τη ζωή του από κεραυνό, στο Λάζο. Και όπως είναι φυσικό μας “έζωσαν τα φίδια” , αμέσως ξεχυθήκαμε προς τις πλαγιές του Λάζου με την ψυχή στα δόντια. Και, ω! του θαύματος, βρήκαμε το Γιώργο να έρχεται προς εμάς στεγνός τόσο αυτός όσο και τα κοπάδι του. Τι είχε συμβεί: με τα πρώτα σύννεφα και την ανακατωσούρα του καιρού κατάλαβε την καταιγίδα που θα ερχόταν και οδήγησε τα ζωντανά στο μέσο της πλαγιάς, σε μια σπηλιά, όπου βρήκε καταφύγιο ! Και ήταν τότε ο Γιώργος 16 ετών Θαύμασα την προνοητικότητά του και τη σοφία θα έλεγα .
Τι τα θέλετε, ήταν σκληρή η ζωή των Σαρακατσαναίων και απαιτούσε καλή φυσική κατάσταση, εξυπνάδα, ευστροφία, γρηγοράδα νου και σώματος . Και οι Σαρακατσαναίοι τα διέθεταν όλα αυτά, κοινά, εξ άλλου, χαρακτηριστικά όλων των Ελλήνων, αρκεί να μην υπάρχει η φαγωμάρα μεταξύ μας..-.